Afgelopen zondag ging ik weer eens voor in mijn oude thuisgemeente. Dat is de Johannescentrumgemeente in Utrecht Overvecht, de leukste wijk in de mooiste stad van Nederland. Net als de WTS-gemeente dankt de Johannescentrumgemeente haar lange naam aan een fusie. En net zoals William Tyndale-Silo nogal eens wordt afgekort tot ‘WTS’ wordt de Johannescentrumgemeente nogal eens afgekort tot ‘JCG’. De fusie dateert van dezelfde tijd dat ik bij de gemeente terecht kwam nadat ik verhuisd was naar de polder vlakbij Overvecht. Op dat moment was ik ‘kerkelijk dakloos’. Van huis uit katholiek maar allang op weg naar de uitgang van de RK kerk. In de JCG, met haar oecumenische insteek, voelde ik me van het beg
in af aan thuis. Krap vijf jaar later maakte ik de overstap van katholiek naar protestant en anderhalf jaar daarna deed ik belijdenis in deze gemeente. Toen ik eenmaal begon aan de predikantsopleiding werd ik ook al gauw één van de vaste ‘lekenvoorgangers’.
De warme contacten zijn gebleven na mijn vertrek naar België. En ze zien me graag zo eens per jaar nog eens terugkomen, zoals afgelopen zondag. Omdat het 15 augustus was ging mijn preek over Maria; met name natuurlijk over haar Magnificat. Dat prachtige lied dat een ‘wereld omgekeerd’ aankondigt, waarin hongerigen overvloed genieten en rijken met lege handen blijven, waarin machtigen van hun troon worden gegooid en machteloze mensen worden opgericht. Het voelde als een warm bad, dat terugkomen. Het was goed om oude bekenden weer te zien en om weer eens voor te gaan in de gemeente die zoveel voor me betekend heeft. Ik werd er helemaal blij van.
En toch…. Utrecht, de polder, de JCG: ze behoren intussen tot mijn verleden. Toen ik zondagmiddag in de trein terug zat, was ik bijna opgelucht toen de trein de Belgische grens over was. Later die middag liep ik door het Hanssenspark terug naar huis, en toen het Tuchthuis in zicht kwam, ging ik nog iets sneller lopen: ik was weer bijna thuis. Want hoe dierbaar mijn oude Overvechtse thuisgemeente me – nog steeds – is: de WTS-gemeente heeft mij twee jaar geleden geroepen, en ik heb ‘ja’ gezegd. Vilvoorde en de WTS-gemeente zijn mijn thuis geworden. En zo voelde het ook, toen ik terugkwam in Vilvoorde vanuit mijn oude thuisgemeente. Ik kwam weer thuis.